Czym, że jest strata, strata nie fizyczna, nie psychiczna natomiast ideologiczna? Na to pytanie zna odpowiedź bohater naszego obrazu. Niezwykły bohater, bo nadworny błazen, który to jest utożsamiany z szarą eminencją dworu i całego państwa. Jego wzrok, wskazuje na to, że on już wie. Wie co się będzie działo, jest jakby w momencie kulminacyjnym, jak by właśnie miał wstać i cóż zrobić? W tej sytuacji mógłby porozmawiać z królem na temat tego, że Polska upadnie. Symboliki można się doszukiwać w tle, gdyż jest tam tłum bawiący się do rozpuku. Co ma wskazywać na to, że na przekór będzie źle się działo. My już to wiemy, artysta też to przepowiedział. Strata tej części terytorium będzie owocować rozpadem Rzeczpospolitej. Przez okno natomiast widać spadającą gwiazdę, w domyśle można pomyśleć, że sprawić ma ona rozpad naszego Państwa. Gdyż to nasi politycy, codzienni celebryci dzienników telewizyjnych się do tego przyczyniają. Dzisiejszą aluzją do tego może być to, że jak wybuchnie wojna na Ukrainie to Putin zawoła też o Polskę. Więc należy się obawiać. Nie ma co wzbudzać zbiorowej histerii lecz, trzeba być gotowym na to, że wszystko może się zdarzyć. Nawet wkroczenie wojsk Rosyjskich do Polski, gdyż amerykańscy żołnierze już u nas są, to Władimir może sobie pomyśleć, że się zbroimy przeciw niemu co może nas przedstawić jako przypadkowych agresorów, co jest guzik prawdą, ale temu despocie ciężko cokolwiek wytłumaczyć. Więc obraz ten przedstawia całkiem świeże tematy.
Dziś odwiedzany przez turystów i dzwoniący podczas najgorętszych okoliczności w historii Państwa, wiszący w kaplicy na Wawelu, dzwon Zygmunta. Jego poświęcenie oraz zawieszenie zostało ujęte w standardowym przepychu ludzi, przez Jana Matejkę. Wśród świty Króla Zygmunta I Starego, można dostrzec nawet młodzieńca psa pielęgnującego. Stańczyk natomiast nieudolnie imituje gesty ludwisarzy. Dumny Król stoi i trzyma dłoń na głowie następcy młodego podówczas Augusta. Jak to zwykł Matejko malować nijak jego postacie mają się do faktów, gdyż Zygmunt August, miał w tedy rok czasu a jego siostra Izabela również była młodsza niż przedstawia malarz. To takie nieścisłości odnośnie chronologii. Odnośnie dzwonu wiąże się z nim legenda, że do stopu dodano struny lutni by jego dźwięk nieco przypominał ten instrument.
Obraz ten jest wskazaniem na nieziemskie pochodzenie o czym między innymi mają świadczyć aniołki, karykaturalnie tutaj przedstawione u stóp Madonny i świętej Barbary oraz ówczesnego papieża ukazanego tutaj jako święty Sykstus. Drugim aspektem, który ma wskazywać na nieziemskie pochodzenie naszych świętych ma być to, że stąpają po chmurach. Pomimo tego, że są tu namalowani jako zwykli ludzie, gdyż nie posiadają aureoli tudzież innych urozmaiceń, typu koszulka w przypadku Madonny. Małe, karykaturalne, gdyż z reguły i tego co nauczają na lekcjach katechezy, aniołki powinny być dostojne i uzbrojone natomiast te są bezbronnymi bobasami. Utrzymują kontakt wzrokowy z świętą Barbarą. Natomiast Sykstus będący jednocześnie Juliuszem II papieżem utrzymuje wzrok na poziomie Madonny. Madonna i dzieciątko Jezus adorują wzrokiem nas, co powinno napawać radością i optymizmem na przyszłość. Wszystko w scenerii jak by zasłoniętej zasłony co wprowadza bardziej przyziemne skojarzenia. 